Bo ja jestem dziwna… z jednej strony czegoś chcę, pragnę, a z drugiej nie robię nic, by to osiągnąć, a jak nadarzy się potencjalna szansa to z niej nie korzystam…

Dlaczego muszę czuć się nieswojo spotykając nowych ludzi? Dlaczego ogarnia mnie wtedy jeszcze większa nieśmiałość? Przykład z dzisiaj: byłam z jedną koleżanką u innej koleżanki w jej domu; po jakimś czasie przyszła jej współlokatorka – jeśli chodzi o współlokatorki koleżanki, to znamy się i jest ok, ale przyszedł jeszcze nowo-poznany kuzyn… no i było jakoś dziwnie… znaczy ja czułam się nieswojo, mimo że facet miły, zagadywał, swobodnie się zachowywał, a we mnie blokada, coś tam odpowiadałam jak zapytał, ale co z tego… utwierdziłam się tylko w przekonaniu, że łatwo nie będzie, i że ludzi najpierw powinnam chyba poznawać przez internet, oswoić się jakoś, czegoś dowiedzieć, żeby potem przy pierwszym spotkaniu mieć w razie czego o czym rozmawiać, zapytać… jeszcze jeśli o dziewczyny chodzi, to jakoś to się klei, ale z facetami tak nijak… poniekąd wiem z czego to wynika, ale sądzę, że nawet jak to zmienię, to nadal blokada zostanie… ehh… Tak w ramach tytułu – nie to, że nie cieszę się życiem, ale chciałabym bardziej…

Tekst na dziś: Zawsze w sercu mym, autor: Robert Gawliński