Kilka dni temu minął rok od mojego powrotu do świata Kelly.
Ja wróciłam, i Oni też powracają! W maju zagrali trzy koncerty w Dortmundzie w Westfalenhalle, a w przyszłym roku ruszają w europejską trasę koncertową. W Polsce zaplanowane są trzy koncerty w kwietniu – Gdańsk, Łódź i Kraków. Ja swoje bilety już mam, ale wciąż można je kupować tutaj.
Pięknie zapełniona fanami hala w Dortmundzie:
Występy w Dortmundzie zostały zarejestrowane i zostaną wydane na płycie DVD.
Teraz czekam jeszcze na solowe koncerty Patricka w Polsce.
Po powrocie do muzyki The Kelly Family i poznaniu szerzej niż 20 lat temu ich twórczości, zdałam sobie sprawę, że znowu mam z piosenkami tak, jak zawsze. Największe hity schodzą na plan dalszy w obliczu tych mniej znanych piosenek. Początkowo omijałam płyty zespołu, wydane przed Over the hump, a teraz to je słucham najczęściej. Uwielbiam Streetlife, WOW czy New World.
Jedno się nie zmieniło. Ulubiony Kelly głos. Jak miałam te sześć lat, to był to Paddy. Dlaczego? Jako sześciolatka nie wiedziałam. Pamiętam też moją słabość do Johna. Co sześcioletnie dziecko widziało w tym wówczas „starym” dla niej mężczyźnie? Głos. Santa Maria (na mojej kasecie pominięta w środkowym spisie, dopisana moją sześcioletnią ręką stała się Santa Maryją) była moją ulubioną piosenką (za nią zaraz An angel). To imię Johna usiłowałam pisać na kartce – nadal nie wiem dlaczego czyniłam takie starania, które spełzły na niczym. Okazało się, że ja kontra literka „DŻ” (wszak fonetycznie pisać chciałam), to za duże wyzwanie 😀
Po tych dwudziestu latach, to nadal się nie zmieniło. Głos i twórczość Patricka są mi najbliższe, alecoś przyciąga mnie nadal do Johna.
Dlaczego John?
Teraz widzę, jakim był (nadal jest) przystojnym mężczyzną 🙂 Do tego jest taki… dystyngowany? Ułożony, grzeczny, taki szarmancki dżentelmen. Jak śpiewa, to jest taki wręcz arystokratyczny. Jako dziecko w specyficzny sposób operował gestem na scenie – trzymał prostą postawę, uniesiona wysoko głowa, dostojnie nią obracał i wodził wzrokiem po publiczności. Do tego gesty dłoni. Zostało mu to do teraz 🙂 Może to w połączeniu z obliczem jego twarzy sprawia, że ma się o nim wrażenie, że jest taki majestatyczny 🙂
Ciągnęło mnie jako dziecko i nadal ciągnie do niego. Uwielbiam jego głos, jest jak balsam. Był drugim Kelly, którego twórczość poza zespołem poznałam. Lubię bardzo kilka piosenek z płyty Tales from the secret Forest, którą wydał razem z żoną Maite Itoiz. Do ulubionych kawałków należą Tears, The force i Corazón Herido.
Marzy mi się solowa płyta Johna, na której mógłby pokazać, na co go stać. Przy żonie jest trochę stłamszony głosowo i twórczo – takie mam wrażenie, a szkoda, bo marnuje się taki talent.
Chętnie wybrałabym się też na rock-operę z jego udziałem. Muzycznie są z żoną świetni na scenie. Zatraca się tylko jego głos, no i żal piosenek, które mógłby napisać sam dla siebie, na album solowy 🙂
Uważam, że obok Patricka, John to najlepszy głos w zespole. To jego Santa Maria była moją naj z kasety. Wzruszał mnie tym utworem. Po dwudziestoletniej przerwie, po której wróciłam, John nadal przyciąga. Sposobem bycia, głosem.
Dlaczego Patrick?
O Patricku już dużo pisałam wcześniej. Nie wybrałam go, bo taki był trend, że wszyscy szaleli za nim i/lub Angelo. Jako sześciolatka byłam poza tym szałem. Miałam swoją jedną kasetę, którą w kółko słuchałam i na jej podstawie to Paddy wywindował się na najwyższą pozycję. Chociaż wtedy całą Over the hump słuchałam, wszystko lubiłam bez wyjątku. Santa Maria i An Angel, jak już wspominałam, to były moje ulubione piosenki, za nimi plasował się Joey z The Wolf i Why why why.
Dzisiaj jestem bardziej świadoma tamtych wyborów. Dziecko kieruje się intuicją, emocjami w wyborach. Nie myśli czemu coś mu się podoba i to chyba jest jedna z najlepszych rzeczy. Nikomu nie musi nic tłumaczyć, a i nie da się łatwo oszukać. Podąża za prawdą. Sądzę, że wtedy wyczułam i w Johnie i w Patricku, że są prawdziwi. Bo co ja mogłam wiedzieć o głosach, ich brzmieniu? Nic. Mogła mi się podobać melodia, nastrój piosenki. Dzisiaj słyszę, że to Paddy miał i ma nadal najlepszy głos. Tego mu nikt nie odmówi, bo daje temu dowód na koncertach. John tak samo, ale tutaj mogę się tylko nagraniami posiłkować.
Patrick od małego miał coś w sobie. Najpierw dziecięcy głosik, którym wyśpiewywał naprawdę mądre teksty, często przy tym płacząc. Wzruszał się, głos mu się łamał, ale śpiewał dalej. Pisał jedne z lepszych, jeżeli nie najlepsze teksty. Nastolatek, śpiewający Crisis,Looking for love czy House on the ocean. Żeby napisać coś takiego, trzeba coś przeżyć. Trzeba być autentycznym. On taki był i nadal jest.
Do tego ogarniał chyba największą ilość instrumentów spośród całego rodzeństwa. Gitara, fortepian, organy elektryczne, perkusja, harmonijka, kongi, gitara basowa, flażolet (penny whistle). Jako 17-latek zarządzał już rodzinnym biznesem i szefował firmie Kel-Life. Produkował płyty, miał wpływ na dobór repertuaru. Świetnie odnajdywał się podczas wywiadów. Na koncertach zabawiał publicznośc, przedstawiał całe rodzeństwo. Przyszło mu za ten niekwestionowany talent i szalone czasy zapłacić wysoką cenę. Pustka, myśli samobójcze. Depresja.
Na szczęście, Patrick się pozbierał. Sześć lat w klasztorze pozwoliło mu odnaleźć sens, wyciszyć się, zrozumieć kim jest i czego chce. Wrócił na scenę, a ja wróciłam do „niego”. Bo to nadal jest ten głos, to nadal jest ta wrażliwość, to nadal są te emocje. Nie jestem typem słuchacza, którego można zwodzić byle czym. Głos nie musi być krystaliczny, ale z ust musi płynąć prawda. Artysta musi być autentyczny, w tym co robi. On musi czuć, żebym ja mogła poczuć. Swoją muzyką musi dotknąć serca i duszy, ale żeby to zrobić, najpierw sam to serce i duszę musi włożyć w to, co tworzy.
Pozostali
Joey nieźle zdzierał gardło na koncertach w rockowych kawałkach. Mogę go chyba postawić obok Johna. Od początku bardzo lubiłam jego Why why why i The wolf. Miał też sporo wspólnych piosenek z Patrickiem. Jego Never gonna break me down to istne mistrzostwo pod każdym względem. Uwielbiam Flipa coin (tekst wbija w fotel razem z wykonaniem, do tego teledysk) i True love.
Na koncertach zawsze był „dziki” 😛 Prawdziwy typ rockmana. Czasami miałam wrażenie, że jakiś metalowiec w nim też siedzi 😛 Zdzierał gardło, biegał, skakał, a na gitarze elektrycznej wywijał, aż miło 🙂 Przyrównałabym go do nieoszlifowanego diamentu, takiego z rysami i ostrymi krawędziami, ale to jest jego zaletą. Joey jest jakiś taki… nieokiełznany 🙂 Nie krył nigdy, że muzyka nie jest na pierwszym miejscu, głosem też troszkę odbiega od braci, ale ta pewna „szorstkość” dodaje mu uroku. Genialny gitarzysta, showman na scenie, do którego mam wielki szacunek.
Jimmy ma wyróżniający się głos, rozpoznawalny już od początku. Nie da się go pomylić z innym. Jego Cover the road czy Nanana, to świetne kawałki. Ubóstwiam też Blood. Za całość – cudowną przygrywkę gitary, tekst i wykonanie. Z solowych poczynań Jimma, słuchałam dwóch płyt póki co i kilku piosenek z reszty. Jedyne przy czym się zatrzymałam na dłużej, to Go go go. Tekst. No i emocjonalne wykonanie. I jeszcze Hallelujah. Wkręca się też super-mocne Supersailor! A, no i oczywiście Hold my hand (zestawić mogę z Angelowym You have the place i piosenką Maite We can love – poruszają, zwłaszcza, że są dedykowane komuś z rodzeństwa).
Z Angelo bywało różnie. Miał wzloty i upadki. Jego poczynań solowych nie śledzę. Słuchałam płyty I’m ready, szczególnie nie wpadło mi w ucho nic, żeby wywołać efekt „Wow! Chcę to mieć/słuchać” (jak to było z kilkoma piosenkami u Johna i Maite). Tekstowo spodobała mi się piosenka You have a place. Poza tym uwielbiam kilka coverów z płyt Mixtape (Johnny B. to mistrzostwo! Do tego In the air tonight, Fields of gold, One i Ain’t no sunshine). Reszty płyt nie znam, mam do nadrobienia. Ominę sobie chyba tylko jego rodzinne projekty, bo kilka razy robiłam podchody, ale niestety jego dzieci nie mają takich talentów jak tatuś, wujkowie i ciotki 😛
Co do żeńskich głosów, to zawsze były w tyle za męskimi. Wolę po prostu męski wokal. Spośród głosów sióstr Kelly nie umiem wybrać ulubionego. Każda miała w zespole jakąś piosenkę, którą uwielbiam, ale nigdy nie zachwycałam się barwą żadnej z nich. Panowie mieli większe pokłady i możliwości. Johnowi to zostało, Patrickowi nawet się rozwinęło, ma mocniejszy głos.
Głosu Kathy jakoś szczególnie nie lubiłam. Chociaż z Over the hump pochłaniałam wszystko, wiec także jej Father’s nose. Miała te swoje operowe zaśpiewki i dziwne vibrato. Doceniłam ją za wykonanie Come back to me i You’re losing me. Tak samo bardzo lubię ją w Children of Kosovo i When the last tree… Podoba mi się Only our rivers run free i Yo te Quiero.
Maite to była iskierka 😛 Żywe srebro na scenie. Pełno jej tam było. Wariowała, tańczyła, biegała, śmiała się 🙂 Z głosem tak średnio na występach, studyjne nagrania całkiem 😛 Przyjemnie się słucha jej kawałków, które miała w zespole. Oh it hurts, What if love i Every baby, to chyba ulubione 🙂 Solowych utworów nie znam, ma za dużo po niemiecku, a tego to ja słuchać nie chcę 🙂 Uwielbiam wspomnianą wcześniej We can love, którą napisała dla Patricka. Wykonanie z Gymnich, na którym roni łzy, mnie też bardzo wzrusza. Zawsze była emocjonalną osóbką 🙂 Polecam też duet z Patrickiem w piosence Sailing z koncertu w Düsseldorfie. Piąte przez dziesiąte rozumiem o czym mówią, ale to nieważne. Da się z reakcji publiczności i samego rodzeństwa wyczytać, że życzliwie żartują. I widać, że są blisko ze sobą.
Patricia ma ładne ballady, przeważnie o nieszczęśliwej miłości. Piękne Please don’t go w duecie z Jimmy’m! Uwielbiam. Cudowne No one but you – prostota wyznania, ale za to bardzo piękna. Life is hard enough, You belong to me, The Rose – to też bardzo wzruszające piosenki.
Barby. Specyficzny głosik, którego nie sposób pomylić z innym 🙂 Cudowne Like a Queen, wręcz uwielbiam! Ta muzyka, klimat do tego piękny tekst. Teledysk. Wszystko. Wzrusza…
I wanna know is anybody gonna help me when I’m down…
Bardzo lubię jej duet z Patrckiem w Hooks. Ślicznie wyglądała w teledysku, w ogóle uwielbiam go oglądać. No i oczywiście She’s crazy 🙂
The Kelly Family to było moje pierwsze muzyczne zauroczenie. Zaczęło się przez kuzynkę, ale mama pozwoliła mi to rozwijać. Mogła przecież machnąć ręką na jakiś tam kaprys córki, ale Ona kupiła mi Over the hump, a potem jeszcze dwie kasety. Przez lata, gdy w towarzystwie poruszany był temat muzyki, zawsze o nich pamiętałam. Od nich zaczęła się moja miłość do muzyki. Przez cały czas darzyłam ich twórczość sentymentem, wiązały się z nimi wspomnienia z dzieciństwa. Teraz to rozkwita na nowo. I nadal ma wartość. Jest ponadczasowe. Jeżeli ktoś mówi, że to obciach – niech pozna ich teksty, płyty, historię. Tam były wartości, które przekazywali. Dzisiaj w całym showbiznesie tego brakuje. Muzyki w muzyce, dobrych tekstów i autentyczności u wykonawców. Oni to mieli.
John:
John Kelly z żoną Maite Itoiz:
Patrick:
Moi dwaj ulubieńcy razem 🙂
The Kelly Family
ELFENTHAL – Tears
*wszystkie zdjęcia pochodzą z Internetu (z wyjatkiem małego Patricka – ujęcie z teledysku „Mama”, jest własnym zrzutem z ekranu).
Mam nową płytę Ruah, Michaela Patricka Kelly. Przesyłka szła do mnie tydzień (!). Z Berlina to do mnie rzut beretem, zwykle w dwa dni od wysyłki miałam w domu. Teraz kurier twierdził, że zostawiał mi awizo…cóż. Najważniejsze, że jest.
Przesłuchałam kilkukrotnie, to napiszę co nieco o całości i poszczególnych utworach.
Prologue
Muzyczny początek, bardzo fajny. Nakładają się tam głosy i słowa wypowiadane przez Patricka i kilka innych osób. Prologue bardzo płynnie przechodzi w Ruah.
Ruah
Znałam wcześniej, i nawet dane mi było usłyszeć na żywo, więc tym bardziej utwór mi się podoba. To co słyszane na żywo, zyskuje w odbiorze i to bardzo. Chociaż w przypadku „Ruah” było tak, że podobała mi się od początku. Uwielbiam moment, kiedy Patrick zaczyna śpiewać: Come and overshadow me…
I Have Called You
Słuchałam przed wydaniem płyty i całkiem mi się podobała. Po pierwsze ta gitara! Po drugie piękny tekst. Odbieram to jako opowieść o bezwarunkowej miłość Boga do człowieka. Ludzie to istoty błądzące, często upadają, a Bóg wzywa ich i podaje im swą dłoń, jako ratunek. Nie wiem, czy autor to miał na myśli, ale ja to tak rozumiem 🙂
Walk the Line
Wcześniej zanim usłyszałam, zapoznałam się z tekstem. Jest niejednoznaczny i trochę abstrakcyjny, ale spodobał mi się. Pierwsze skojarzenie, gdy usłyszałam Patricka wyśpiewującego słowa, to podobieństwo do Song of the lonely mountain z pierwszej części filmu o Hobbicie. Może to przez nakładanie się głosów. Jest w tym utworze coś niezwykłego i interesującego. Jest rytmiczny. Intryguje, więc mi się podoba. Jest jakiś taki nieoczywisty. Inny. Zdecydowanie będzie wśród ulubionych.
Don’t Judas Me
Znowu gitara. To słychać najpierw. A potem całość, piękna melodia ze świetnym tekstem 🙂 Idealnie wszystko współgra ze sobą, tworząc jeden z najlepszych utworów na płycie.
Uwielbiam, jak Patrick wyśpiewuje wersy refrenu:
Don’t do this Don’t Judas me Don’t do this to me
Jest w nich jakaś moc, błaganie, cierpienie ale też rozczarowanie, że musi tę prośbę wypowiadać, bo to co złe już się stało. Po raz kolejny.
Odbieram tę piosenkę jak wyśpiewany żal i smutek, z tego powodu, że człowiek potrafi wobec drugiego człowieka być nieuczciwy. Potrafi dosłownie i w przenośni sprzedać najbliższych, żeby zyskać coś dla siebie. Sądzę, że to też apel człowieka do człowieka, żeby ludzie nie byli dla siebie Judaszami, nie zdradzali, nie kłamali, nie byli fałszywi.
Seinn Aililiu
Irlandzki (gaelicki) język, to dziwny język 🙂 Piękne elektryczne brzmienie gitary na początku (brawo Christian), przywołało na myśl Western: południe, piach niesiony przez wiatr 🙂 Potem głos Patricka, wyśpiewujący tekst, który brzmi mitycznie, starożytnie, tajemniczo. Kojarzy mi się to trochę z elfami, czymś mistycznym. Jakieś misterium. Zamykam oczy i widzę piękne krajobrazy: zielone trawy i drzewa, starożytne zamki, mityczne stworzenia…. skojarzenia mam z wioską Hobbitów (podobnie do Walk the line), albo z typowo irlandzkim krajobrazem: soczysta zieleń, skaliste klify, łąki, pastwiska, tereny górskie.
Utwór ma miejsce wśród moich ulubionych. Nie wiem za bardzo o czym mówi tekst, ale to nieważne, bo Patrick głosem i muzyką zbudował tutaj coś, co działa na moją wyobraźnię. Uwielbiam.
Abba! Father!
W ten utwór Patrick dosłownie włożył swoje serce, a dokładniej jego bicie ♥ Cudowny dźwięk, jaki daje ten żywy instrument, wybija rytm całego utworu. Świetny jest moment, kiedy Patrick mocniej śpiewa słowa Abbaaaaaa! Fatheeeeer! wraz z mocnym brzmieniem gitary 🙂 Coś niesamowitego. Tekstu nie ma za wiele, ale muzycznie i głosowo świetnie wszystko jest zrealizowane.
Holy
Słyszana wcześniej, ale na płycie wybrzmiała dla mnie na nowo. Naprawdę mi się podoba. Oczywiście znowu gitarę słychać, a ja gitary uwielbiam. Ciekawostką jest to, że piosenka nagrana została w Polsce, w studiu w Gdańsku. Wchodzi ona w skład projektu muzycznego Dekalog, który ma jednoczyć artystów z wielu krajów. Mają się oni pochylić nad tajemnicą Dekalogu. Każdy z wokalistów, który bierze w tym udział, wybrał sobie jedno z przykazań i do niego miał napisać piosenkę. Michael Patrick Kelly skupił się na drugim przykazaniu Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremo. Tak powstał utwór Holy, gdzie w refrenie słychać to, że Holy is His Name.
Francuska piosenka. Pisałam już dawno temu, że nigdy nie lubiłam francuskiego. Zmieniło się to parę lat temu. Jeżeli chodzi o tę konkretną piosenkę, to jest w niej coś, co mi się podoba. Jakiś klimat, brzmienie, melodia. Budzi we mnie jakieś skojarzenia i wspomnienia. Nie umiem powiedzieć za co konkretnie, ale ją lubię. Po prostu. Głos i melodia wiodą mnie od początku utworu do końca. Jest miło, przyjemnie, ale też intrygująco.
Agape
Agape to miłość. Bezwzględna, bezwarunkowa. Najwyższa forma miłości. Miłość Boga do człowieka i człowieka do Boga. W tekście wszystko się zgadza.
Uwielbiam wersję z Dnia Papieskiego 2012 w Warszawie. Ta na płycie jest inaczej zaaranżowana i w inny sposób śpiewana. Musiałam się z nią osłuchać, żeby nie wracać pamięcią do warszawskiej i nie porównywać. Z każdym kolejnym razem, podoba mi się bardziej. Bardzo podobają mi się skrzypce na początku i na końcu. Lubię ten instrument, gdy jest ciekawie wykorzystany. W tej wersji też dokładnie słychać, że pomiędzy wersami w zwrotkach, Patrick jeszcze wyśpiewuje sobie dodatkowy tekst. Dobrze jest móc to usłyszeć, bo dodaje to według mnie sporo do całego odbioru.
Salve Regina
Natknęłam się w internecie na wersję z koncertu z zeszłego roku, jeszcze zanim płyta do mnie dotarła. Wykonanie Patricka zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Aranż, melodia, głos. Od razu wpadła mi w ucho i wałkowałam ją po kilka razy z rzędu.
Ta z płyty zaczęła się pięknie. Delikatnie, gitarowo. Potem doszedł głos. I mimo, że jest to totalnie inna wersja, to podoba mi się bardzo. Tą z płyty i tą wykonaną w Regensburgu traktuję jak dwa odrębne utwory. W studyjnej wszystko płynie delikatnie przez całą piosenkę, a ja daję się temu nieść. Jest pięknie. Moc pojawia się w wykonaniu koncertowym. Na płycie zabrakło mi tych wersów, które Patrick na koncertach śpiewa po angielsku. Bardzo mi zabrakło. Tak uwielbiam te słowa:
For mother, father, brother, sister Their day is gone…
Pozstaje mi w takim razie słuchać obu wersji. Zawsze to więcej pięknej muzyki 🙂
Podsumowując: Jestem bardzo zadowolona z płyty. Według mnie jest spójna. Przyjemnie mi się jej słucha. Na pewno nie zostanie odstawiona na półkę. Słychać to, że Patrick włożył w nią dużą część siebie. Uwielbiam jego wielowymiarowość, jeżeli chodzi o style i gatunki w jakich się porusza. Potrafi pięknie pisać o miłości, o Bogu, rodzinie, o życiu, cierpieniu, radości. A do tego zaśpiewać to w sposób prawdziwy. Chciałabym go usłyszeć na żywo w repertuarze z płyty Ruah. Usłyszeć, zobaczyć, poczuć to wszystko. Wydaje mi się, że ta płyta i piosenki zyskują pełnię i moc, kiedy słyszy się je live. Głos, muzyka, odpowiednie miejsce.
Muzyka na żywo, to jedna z najpiękniejszych rzeczy na świecie, a taka specyficzna, jak religijna, duchowa – to dopiero niezwykłe doznanie i przeżycie.
Lubię takie klimaty, mimo że nie jestem specjalnie religijną osobą. Zawsze jednak tego typu projekty były mi bliskie (przykład Piotra Rubika: wolę sto razy bardziej jego sakralne płyty, niż te, na których są świeckie piosenki). Sądzę, że z Ruah będzie podobnie. To nie jest płyta, którą się słucha jako podkład czy w tle do czegoś. Trzeba się wsłuchać i skupić, by odebrać to, co Patrick chciał przekazać słuchaczom.
Także do sprzątania zostawiam sobie Human, In Exile czy In Live, a Ruah zostaje na chwile odpoczynku, zadumy, przemyśleń… tak by zamknąć oczy i dać się prowadzić Artyście…
Biorąc pod uwagę, że już 23 września ukaże się nowa płyta Michaela Patricka Kelly’ego pod tytułem Ruah, postanowiłam co nieco napisać o płycie z 2015 roku, czyli Human.
Płytę kupiłam dopiero w tym roku, po powrocie do twórczości Kelly Family, po 20 latach (nie licząc słuchania kilku kawałków). Droga artystyczna, jaką obrał Paddy, czy teraz Michael Patrick Kelly, zdecydowanie najbardziej mi odpowiada, dlatego to jego płytę kupiłam i na jego koncert się wybrałam.
Przed zakupem płyty zapoznałam się wcześniej z piosenkami, które na niej są, jak i z wieloma innymi, których nie znałam wcześniej. Spodobała mi się, więc trafiła w moje ręce. Miałam od razu swoje ulubione kawałki, a po dokładniejszym wsłuchaniu się, okazało się, że całość mi się podoba, bez wyjątków. Rzadko mam tak, żeby słuchać płyty od A do Z, bez przewijania czegoś. W przypadku „Human” tak się dzieje, choć nie od samego początku. Nawet mija mi za szybko (bo co to jest 10 piosenek i reprise?) i żałuję, że nie mam na swoim wydaniu piosenki „Living Water”, która dodana została na reedycji.
Kilka słów o poszczególnych utworach:
1. Shake Away
Singiel i pierwsza piosenka, jaką słyszałam. Najpierw w materiale telewizyjnym, a potem odszukałam w całości. Od razu wpadła mi w ucho. Refren jest energetyczny, ale mnie już słowa pierwszej zwrotki przekonały:
Most of my days I´ve spent life on the road Took backroad highways to meet the simple folk Nights ran together in a haze of drink and smoke So I left with the rising sun all alone
Do tego wersy refrenu, o tym, że strząsa dawne łańcuchy życia i zrywa ze starymi ścieżkami. Brzmi to prawdziwie, biorąc pod uwagę to, jak żył przez lata Paddy. Niegdyś non stop w drodze z zespołem, praktycznie codziennie koncert w innym mieście. Potem porzucił to wszystko, zamknął się w klasztorze, a po latach powrócił do muzyki, ale już sam. Na swoich zasadach, ze swoją muzyką, podążając własną ścieżką. Wolny artysta ze swoją twórczością.
2. Beautiful Soul
Chyba od razu mi się spodobała. Zarówno sposób śpiewania zwrotek, rytm, refren, jak i sam tekst. W ogóle na tej płycie dużo kawałków polubiłam po dokładnym wczytaniu się w słowa. „Beautiful Soul” porywa mnie w jakiś sposób. Bardzo fajne brzemienie gitary.
3. Little Giants
Do tej piosenki przekonałam się za którymś przesłuchaniem, kiedy śledziłam uważnie o czym Patrick śpiewa. I to mi wystarczyło. Mimo, że melodia taka do tupania, wszystko utrzymane w fajnym klimacie, to tekst nie jest banalny. Po prostu o małych gigantach, w dodatku z piękną pointą:
Love isn’t measured by how big you are Love can be large in the tiniest hearts.
Bardzo ją lubię. Wpada w ucho i mimowolnie ją nucę, nawet jak już się skończy.
4. Flag
Z piosenką „Flag” miałam problem. Pierwsze odsłuchania nie porwały mnie szczególnie. Bujało, ale nie do końca 🙂 Najpierw zajęłam się tekstem. Wsłuchałam się, zrozumiałam, ale i tak coś nie grało. Dopiero nagranie ze Światowych Dni Młodzieży postawiło tę piosenkę w zupełnie innym świetle. Czasem jest tak, że niektóre utwory nadają się bardziej na wykonania na żywo. Tak jest z „Flag”. Trzeba być w tłumie, widzieć jak Patrick macha różnymi flagami i machać razem z nim. To ma sens. To mnie przekonuje od nagrania. Na koncercie już sama wyczekiwałam na moment, w którym Paddy ją wykona. I było pięknie.
5. Out of Touch
Ten utwór mi się podobał od początku. Wszystko od aranżu i melodii, przez głos, po tekst. Po prostu jeden z moich ulubionych kawałków na płycie, do którego nie mam zamiaru się przyczepiać 🙂
6. Rose of Jericho (The Waltz)
Początkowo najmniej lubiana piosenka. Nie mam pojęcia dlaczego. Tekst ma piękny, melodia walca, która też bardzo mi się podoba. Zgrzytał mi chyba rytm wyśpiewywania słów przez Patricka, ale przy kolejnych przesłuchaniach nie zwracałam na to uwagi. Teraz daję się ponieść i mogłabym zawirować w tym walcu… z kimś, kto śpiewałby jednocześnie 🙂 Bardzo zyskuje u mnie przy każdym kolejnym odsłuchaniu.
7. Renegade
Ulubiona od pierwszego wysłuchania. Bardzo szybko zapada w pamięć refren, nie tylko to słynne „Lalala Lalala leyda”, ale i poprzedzające je wersy. Nadaje się idealnie na koncerty. Patrick świetnie sobie z nią radzi na żywo, dodatkowo wchodząc w interakcje z publicznością. Ludzie znają i łatwo podchwytują tekst, ja sama znam ją na pamięć od A do Z, więc zabawa po obu stronach jest udana 🙂 Uwielbiam. Po prostu. I zanim przejdę do kolejnej piosenki na płycie, zapętlam raz jeszcze 🙂
8. Happiness
Miła dla ucha gitara. No i dużym walorem jest tutaj tekst. Patrick opowiada jakby swoją historię: o tym jak żył w ciągłym chaosie, blasku sławy, zgiełku. Porzucił to wszystko, bo potrzebował ciszy. Odnalazł spokój i szczęście. I teraz śpiewa, o tym, że szczęściem trzeba się dzielić z innymi, nie można go zatrzymywać tylko dla siebie 🙂 Tak proste, a jakże piękne i prawdziwe. Czyż szczęście nie jest większe, jeżeli możemy je z kimś dzielić? 🙂
9. Safe Hands
Kolejna, która od razu przypadła mi do gustu. Pod każdym względem. Muzyka, tekst, sposób w jaki Michael Patrick ją śpiewa. Można ją rozpatrywać dwojako, wszystko zależy od interpretacji. Może być kierowana do kobiety, ale też do Boga i uważam, że w obu wypadkach jest trafna. Bezpieczeństwo, bezgraniczna miłość, która jest większa niż strach i cokolwiek innego. Uważam, że świetnym pomysłem (chyba samego Patricka) jest sposób wykonywania tej piosenki na koncertach. Dawanie fanom kredytu zaufania, oddawanie się dosłownie w ich ręce, z wiarą, że będą bezpieczne. Robi wrażenie ten moment, kiedy Paddy śpiewając kładzie się na wyciągniętych dłoniach fanów, a oni go niosą… 🙂
10. Here to Stay
Klawisze na początku – o tak. Uwielbiam klawisze, uwielbiam tę melodię. Początkowo spokojne, potem dochodzą inne instrumenty, a głos dobrze w tym brzmi. Można się delikatnie pobujać. Bardzo przyjemna piosenka.
I won’t move, I won’t change Believe that.
11. Beautiful Soul (Reprise) – to jest tylko muzyczny fragment, ale za to bardzo mi się podoba. Żałuję, że nie trwa dłużej, bo ma w sobie coś, szczególnie ta trąbka chyba. Coś zapowiada, coś zwiastuje, ale zanim odkrywam co, nagle wszystko cichnie…
12. Living Water
Nie mam jej na płycie, czego żałuję, bo całość trwałaby dłużej. No i należy do grona ulubionych. Tekst taki… momentami subtelny i romantyczny. Szczególnie lubię ten fragment:
It isn’t real if it doesn’t hurt Sometimes your last love is your first You where there and you saved me
Cała prawda. Kolejna, którą w swoich tekstach zawiera Michael Patrick Kelly.
Jeżeli miałabym jakimiś słowami okreslić, to co tworzy, to powiedziałabym, że to jest zwyczajnie prawdziwe, szczere. Może dlatego tak do mnie trafia.
Z niecierpliwością czekam na duchową Ruah. Materiały z pracy nad płytą, tylko zaostrzają mój apetyt.
Pisałam w poprzedniej notce, że wybieram się na koncert Michaela Patricka Kelly’ego. Jak wszystko co dobre, tak i to szybko minęło. Na szczęście nikt nigdy nie odbierze mi tego, co przeżyłam.
Nie było ważne, że jest duszno i gorąco. Potrafiłam o tym zapomnieć słuchając spokojniejszych i poważniejszych utworów lub bawiąc się do tych bardziej rockowych, czy hitów sprzed lat.
Koncert rozpoczął utwór „Ruah”. Jest to piosenka z kolejnej płyty Patricka o takim samym tytule. Coś niezwykłego. Muzyczny wstęp, klimatycznie śpiewane tytułowe „ruah”, przywołanie „come” i refren…
Potem przyszedł czas na wielkie hity The Kelly Family. Było „Key to my heart”, „Ares Qui”, „Feel in love with an alien”, „One more freaking dollar”. Nie zabrakło oczywiście hitu „An Angel”, który od tego wykonania polubię w nowej wersji. Do tej pory istniało dla mnie tylko oryginalne nagranie sprzed lat. W nowej wersji podoba mi się aranż, szczególnie brzmienie klawiszy, ale całość nie miała tej mocy, za którą ten utwór jako dziecko polubiłam. Teraz mogę powiedzieć, że przyjdzie mi spojrzeć na tę piosenkę z innej strony. W końcu ten Angel też dojrzał, razem z Patrickiem 🙂
Doczekałam się także „Brother, brother”. Bardzo wzruszające. Uwielbiam ten kawałek od samego początku. Na koncertach ma inny wydźwięk, bo ma dodatkową zwrotkę o matce, a do tego jest przemyślanie zaaranżowany, bo gdy Patrick zaczyna śpiewać „Father, father…” muzyka cichnie i zostaje jego głos.
Swoją drogą ciekawe, kiedy siostry doczekają się tej „Exclusive song” 🙂
Jedyne czego żałuję, to że nie zaśpiewał „Thanking Blessed Mary.” Bardzo chciałam ją usłyszeć na żywo. Z płyty „Human” były m.in. moje ulubione „Renegade”, singiel promujący płytę – „Shake Away”, ponadto „Safe hands”, „Happiness”, „Little giants”, „Flag”, które uwielbiam od filmiku z ŚDM oraz cudowne „Hope”. Zabrakło mi „Out of touch”. W sumie co by nie zaśpiewał, i tak zawsze będzie mało 🙂 Na sam koniec było coś po polsku… Barka. Uważam, że to piękny sposób na zakończenie koncertu, właściwie „Barkę” traktowałam jako jego odrębny, ale piękny element. Chór złożony z publiczności i Patrick śpiewający w naszym języku. Idzie mu coraz lepiej 🙂 Podziwiam za odwagę i upór, bo zawsze chciał to zaśpiewać po polsku.
Jeden człowiek – dwa wcielenia: Paddy czy Michael Patrick Kelly?
Paddy, Michael Patrick czy nawet brat John Paul Mary – to nie ma znaczenia. To ciągle ta sama osoba, choć na każdym etapie życia z innymi przeżyciami i inną twórczością. To co pozostaje niezmienne, to wzruszenia, jakie potrafi zapewnić artysta.
Chociaż nie jest to już Paddy-nastolatek, który biega, skacze i tańczy na scenie, to dorosły Patrick również porywa publikę do wspólnej zabawy, śpiewania, skakania. Jednak najważniejszy jest jego głos – jako środek przekazu i ten głos, który zabiera w różnych sprawach, opowiadając o ważnych rzeczach w swoich tekstach. Całe show opiera się na prawdzie i szczerości, które biją od każdego słowa w piosence i pomiędzy nimi. To dojrzałość.
Michael Patrick Kelly nie zgubił prawdy. Z dziecka i nastolatka, który emocjonalnie wykonywał piosenki na scenie, niejednokrotnie płacząc przy tym, wydzierała właśnie prawda. Wiedział o czym śpiewa. Sam to pisał, sam przeżył i chciał się tym podzielić z ludźmi. Może ku przestrodze, może dlatego, że przynosiło ulgę.
Praktycznie od początku miał wiele do powiedzenia w swoich tekstach. Zdarzały się lżejsze i radośniejsze, ale głównie śpiewał o czymś istotnym. Dzisiaj jako dojrzały mężczyzna, ma tych tematów i przeżyć jeszcze więcej. Potrafi je przelać na papier, ułożyć w słowa i nuty. Na scenie przekazuje je publiczności, budując niesamowitą atmosferę.
Zapowiedzi przed utworami również są ważne i pozwalają więcej zrozumieć. Pięknym momentem na koncercie było wykonanie przez Patricka piosenki „Crisis”, na końcu której razem z publicznością nucił melodię, by zakończyć wszystko minutą ciszy, o którą prosił zapowiadając to wykonanie… Utwór ma ponad 20 lat, artysta śpiewał go jako nastolatek z głosem pełnym drżenia od emocji. Dzisiaj ten głos jest już inny i mocny, ale piosenka nadal ma swoją niepowtarzalną moc. Może nawet dla mnie większą teraz, niż kiedy był młodziutkim chłopcem. Wtedy wzruszał łamiącym się głosem i łzami, a teraz siłą i dojrzałością z jaką śpiewa.
Zaklina, czaruje głosem i muzyką. A ja mam nadzieję, że będzie mi dane znów podziwiać na żywo jego występy.
Udało mi się też kupić dwie płyty. Całe szczęście, bo „In exile” albo nie ma albo osiąga horrendalne kwoty, a CD „In Live” też na stronie MPK nie jest dostępne.
Na zdjęciu trofea. Bilet na pamiątkę, dwie płyty kupione po koncercie, jedna wcześniej i koszulka prosto z Berlina 😛
Na koniec nie będzie nic z koncertu, ale właśnie to, czego tak bardzo chciałam „Thanking Blessed Mary”.
Dzisiaj będzie trochę sentymentalnie i wspomnieniowo.
Wszystko za sprawą przypadkowego materiału w TV, który obudził wspomnienia sprzed 20-stu lat. Chyba każdy pamięta ulubione bajki, czy pierwszych idoli. Ja swojego pamiętam. Ponadto wracam po 20-stu latach.
20 lat temu…
Sądzę, że był to rok 1996. Na pewno nie chodziłam jeszcze do szkoły, w dodatku nie znałam wszystkich liter. Miałam 6 lat. Wizyta u starszej o 8 lat kuzynki. Ona była na etapie szaleństwa (naprawdę szaleństwa) za zespołem The Kelly Family. Każdy, kto przychodził do niej musiał obejrzeć kasetę VHS z koncertu tej muzykującej rodzinki. W tym ja.. Kuzynka dostała od mojego ojca sześć płyt, które przywiózł jej z Niemiec, oraz plakat – który własnoręcznie zerwał gdzieś na mieście, gdzie reklamowano koncert. Potem i w Polsce pojawiały się one w kolorowych magazynach, więc miała cały pokój oblepiony rodzeństwem Kelly.
Z koncertu, który mi pokazała, zapamiętałam tylko dwie rzeczy. Jej opowieści w trakcie każdej z piosenek oraz jakieś migawki – ojca całej familii oraz najmłodszego – Angelo. Prawdopodobnie z fragmentu „An Angel”. Co działo się później, nie wiem. Skończyło się na tym, że mama kupiła mi ich kasetę „Over the hump”, którą wałkowałam od początku do końca. Aż dziw, że taśma nadal jest cała i działa. Przerywa tylko na dwóch najczęściej słuchanych piosenkach. Ulubionej wtedy „Santa Maria” i oczywiście hicie „An Angel”. Pamiętam, że często zamykałam się w samochodzie (fiat 126p), żeby w spokoju słuchać TKF. W późniejszym czasie dostałam jeszcze dwie kasety „Almost Heaven” i „From Their Hearts”, ale one już nie miały tej „mocy”.
Chyba jak każdy, miałam swoich ulubieńców w zespole. Nie był to najmłodszy, blondyn Angelo, ale drugi obok niego, cieszący się największą sympatią – Paddy. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Zawsze wybierałam, co najlepsze 😛 W końcu, dzięki temu, że napisał „An Angel”, zespół zaistniał w show biznesie.
Pamiętam też, jak próbowałam na kartce zapisać imię ich brata – Johna. Graniczyło to z cudem, nie wiedziałam jak piszę się „dż”. Czarna magia z tą trudną literką 😛
Pomiędzy 1996 a 2016…
Nie jestem w stanie przypomnieć sobie, jak długo potem jeszcze słuchałam zespołu. „Over the hump” znałam na wylot, nowsze utwory mniej mi się podobały, więc siłą rzeczy porzuciłam ich muzykę. Po wielu latach, w dobie internetu zdarzało mi się wracać. Zazwyczaj tylko do „An Angel” i „Santa Maria”. Czasami było to też „Why why why”, bo również je pamiętałam i lubiłam. Nie czytałam, co dzieje się z zespołem i poszczególnymi członkami. Po prostu słuchałam i pozwalałam wracać wspomnieniom… 🙂 W końcu byli to moi pierwsi idole.
Obecnie
Ostatni dzień lipca. Niedziela. Włączony telewizor na śniadaniowym programie. I nagle zapowiedź materiału, a w tle „An Angel” i inna wpadająca w ucho melodia, którą kojarzę z dzieciństwa. Padają słowa „Paddy Kelly” i coś o powrocie, płycie, klasztorze. Od tego momentu uważnie czekałam na zapowiadany wywiad.
Okazało się, że wpadająca w ucho melodia, to „Fell in love with an alien”. W pigułce przypomniana zostaje historia zespołu, wielki szał w latach 90-tych, miliony sprzedanych płyt na całym świecie. Potem na ekranie pojawia się już nie Paddy, a Michael Patrcik Kelly. Dojrzały człowiek i artysta. Kilka minut wywiadu, które wysłuchałam obudziło we mnie piękne wspomnienia, ale i zainteresowanie. Rozmowa dotyczyła sukcesu zespołu, szału fanów, ale też przykrych aspektów takiego życia. Sława i pieniądze z jednej strony, a z drugiej pustka. Depresja. Pierwszy raz wtedy usłyszałam, że Paddy – Michael był przez sześć lat w klasztorze. Chciał odciąć się od wszystkich i wszystkiego. Szukał sensu i szczęścia. Najpierw znalazł je w Bogu, a potem zdał sobie sprawę, że muzyka, która towarzyszyła mu od narodzin, zawsze była jedną z najważniejszych rzeczy.
Muzyk powrócił na rynek. W 2015 wydał album „Human”, porzucił pseudonim „Paddy”, wrócił do pełnego imienia i nazwiska – Michael Patrick Kelly. Artysta opowiadał też o swoim udziale na Światowych Dniach Młodzieży.
Od razu powędrowałam do laptopa, Włączyłam sobie „An Angel” i „Fell in love with an alien”. Potem znalazłam nagrania ze Światowych Dni Młodzieży. Przesłuchałam piosenki z najnowszej płyty, którą później kupiłam 🙂 Obejrzałam wywiady, stare i nowe nagrania.
Obudzone wspomnienie z dzieciństwa, wzbogacone czymś nowym, dojrzałym. Płyta „Human”, jak sam tytuł sugeruje jest o człowieku. Teksty warte zastanowienia się nad nimi. Do tego piękne melodie i niepowtarzalny głos. Już nie młodego Paddy’ego, ale dorosłego i dojrzałego Michaela. Chociaż jeżeli chodzi o dojrzałość, to wyczuwało się ją już wtedy, kiedy był nastolatkiem. Potrafił pisać o tym, co spotykało go w życiu. Często mówi się, że zespół w prosty sposób umiał przekazać prawdę o świecie.
A już ósmego września jadę na koncert Michaela. Tak oto – po dwudziestu latach zobaczę na żywo mojego pierwszego idola. Nie sądziłam, że możliwe jest dorastanie razem z artystą. W tym przypadku tak się stało. On miał przerwę na klasztor, a ja na inne wybory, ale i tak wróciłam… 🙂
Michael, w różnych okresach swojego życia 🙂
Nie mogłam się zdecydować, tyle tych piosenek wartych udostępnienia… 🙂
Daję „Brother brother”, jest prawdziwa, jak wiele innych, ale jakoś dzisiaj stawiam na nią.
Dzisiaj – jak w tytule wpisu – o zachwycie, podziwie, uznaniu, o ich okolicznościach powstania i ich trwałości w kontekście szeroko rozumianej kultury i sztuki.
Moje zachwyty najczęściej dotyczą muzyki lub jakiejś osoby związanej z pracą artystyczną.
Muzyka
Zaczyna się od jednej piosenki lub melodii. Później trwa poznawanie innych utworów danej osoby i albo się kończy na tej jednej, ewentualnie kilku, albo na kupnie płyt, zdarzało się bywanie na koncertach. Zauważyłam u siebie kilka charakterystycznych rzeczy:
często piosenka, która spodoba mi się od razu, od pierwszego wysłuchania zostaje szybciej odrzucona
piosenki, do których nie byłam przekonana od początku i które pod wpływem koncertu, albo wielokrotnego odsłuchania stają się ulubionymi pozostają na dłużej
utwory, które coś lub kogoś przypominają, kojarzą się – zawsze powodują ciary, nieważne czy słuchane w kółko, czy po latach
Muzykę kocham od zawsze. Dzięki Mamie. To Ona dbała, żebym jako dziecko nie była na nią obojętna – najpierw jakieś utwory dla dzieci, bajki muzyczne itp. Później sama zaczęłam wybierać. Moja pierwsza fascynacja muzyczna to wpływ ukochanej starszej o 8 lat kuzynki. Wpadłam po uszy, mając jakieś 5-6 lat (nie umiałam dobrze pisać), słuchając The Kelly Family. Maglowałam ich kasetę, znałam teksty na pamięć (piosenki po angielsku). Później dostałam dwie inne kasety, ale nie pobiły tej pierwszej. Ile to trwało? Nie pamiętam… ale do dziś wspominam z sentymentem.
Druga fascynacja była już moja własna, bez wpływu innych osób – polski zespół. Ich Troje. I trwało to kilka lat. Dzisiaj pozostał sentyment, płyty, wspomnienia i miłe powroty do tych utworów.
Trzeci zachwyt to kompozytor Piotr Rubik 😉 I tutaj były płyty i wiele lat z muzyką. Kilka koncertów, masa przeżyć. A zaczęło się od jednej piosenki, której początkowo bardzo nie lubiłam – później po wsłuchaniu się – doceniłam.
Wilki. Tu było inaczej niż w poprzednich fascynacjach. Wilki znałam odkąd pamiętam – radio je grało, tv pokazywała. Nie byłam obojętna, ale też nie doceniałam. Aż do pewnego dnia. Sama nawet nie wiem, jak to się dzieje, że słyszę coś nie raz i nie reaguję, a przychodzi taki moment, że mam ciarki na całym ciele i wiem już, że „wpadłam na dobre”. Podziwiałam teksty, muzykę. Znów było kupowanie płyt, koncerty. Emocje z czasem opadły, ale uznanie nie zmalało 🙂
O francuskiej piosence i fascynacji pisałam już w innym wpisie. Do dzisiaj wszystkie te zachwyty się przeplatają ze sobą.
Osoby
Chyba u większości tak jest, że jak spodoba mu się twórczość, to chce poznać twórcę. A czasem bywa, że najpierw podziw spada na osobę, a dopiero później na jego dzieło. Tak też miałam, ale nie w przypadku muzyki, tak bywa w przypadku aktorów lub kabaretu. O kabarecie też dużo na blogu wspominałam. Zaczęło się od podziwu gry na scenie, a potem poznawałam twórczość. Najpierw był jeden występ, po którym moje uznanie dla Artystów wzrosło o stokroć. Kupiłam płyty i do dzisiaj jeżdżę za tymi Wariatami 🙂
Aktorzy
Z aktorami zawsze miałam problem. To znaczy – nie miałam ulubionych. Ani z polskich, ani z zagranicznych. Nie liczę tu fascynacji z dzieciństwa nad serialowymi Zosią i Kubą z Leśnej Góry 🙂 Trochę mnie trzymało, bo od małego lubiłam seriale i filmy medyczne. Ale to była zwykła fascynacja – bardziej chyba postaciami niż aktorami.
Podziw dla aktorów zmieniał się wraz z tym, co aktualnie oglądałam. Kiedy tak naprawdę zaczęłam zwracać uwagę na grę aktorską, nie wiem. Wiem, że zawsze ceniłam i lubiłam Danutę Stenkę. Kiedy i w czym zobaczyłam Ją po raz pierwszy – nie pamiętam. Mogła to być nawet zwykła reklama. Bo w reklamach też ukazuje swój talent. Świetnie gra i śpiewa, do tego jest fenomenalna w dubbingu i recytacji. Zawsze było grono aktorów, których lubiłam oglądać: Danuta Stenka, Mirosław Baka, Przemysław Sadowski, Marcin Dorociński, Agnieszka Warchulska, Agnieszka Wagner. Ale wciąż nie miałam odpowiedzi na pytanie o ulubionego aktora/aktorkę. W zasadzie zmieniło się to całkiem niedawno.
On – Aktor
Hugh Jackman. Był tym pierwszym, o którym świadomie mogłam mówić i pisać „mój ulubiony”. Zaczęło się od filmu „Prestiż”, a potem poszło już. Genialne „Les Miserables. Nędznicy” utwierdziło mnie, że dobrze ulokowałam mój podziw.
Ona – Aktorka
Oprócz wspominanej Danuty Stenki, która jest poza wszelkimi rankingami, żadna nie była mi jakoś szczególnie bliska. Oglądałam różne rzeczy i lubiłam raczej odgrywane postaci, a tej ulubionej aktorki nie było. Tylko Danuta Stenka mnie zachwycała swoją grą aktorską, ukazywaniem emocji postaci. Do czasu. Pojawiła się parę lat temu. Grała w pierwszej komedii romantycznej w Polsce. I komedia mi się spodobała, odtwórca roli męskiej – wcześniej znany i lubiany też, a ona..? Postać – tak. Aktorki nie znałam z niczego innego. Dzisiaj wiem dlaczego. Bo grywa role charakterystyczne, które może zbudować od początku do końca i w dziełach naprawdę dobrych i ambitnych. Ale zanim to wszystko – nie lubiłam jej. Pojawiła się w pewnym serialu. Grała tą złą, więc tak ją odebrałam. Pomijając jej talent. Moja strata. Później głośny film (dużo się mówiło o parze aktorskiej wcielającej się w główne role). Opinie różne. O niej w mediach: że wyniosła, zimna. No to skoro tak, to ok. Przyszedł czas na kolejny serial. Zaczęłam go oglądać z powodu aktora Marka Bukowskiego, a dzięki temu zyskałam ulubioną Aktorkę. Nie od razu. Stopniowo zaczęłam Ją tolerować, później pojawiło się coś na kształt uznania. „Kupiła” mnie odegraną emocjonalnie sceną. Stwierdziłam, że „cholera dobra jest! Skoro Jej uwierzyłam, to chyba dobrze gra, no nie?” Zaczęłam przeczesywać zasoby internetu – trafiłam na dwa programy z Jej udziałem. Ciekawie mówiła, a zachwyciła mnie w pewnej zapowiedzi nowego sezonu serialu, w którym się pojawiła. Serialu jeszcze nie obejrzałam, ale postać, którą zagrała i to w jaki sposób w tym fragmencie to pokazano sprawił, że zaczęłam się baczniej przyglądać aktorce… no i trafiłam na piosenkę… nie dość, że kobieta gra emocjonująco, to jeszcze śpiewa! Ale nie na zasadzie, że „śpiewać każdy może”. Ma piękny głos (link będzie do któregoś wykonania). Potem był Teatr Telewizji. Trafiłam w internecie na spektakl z Jej udziałem. Jak zawsze z klasą. No i wiedziałam, że chcę Ją zobaczyć w tym, co zagrała. Obecnie kompletuje filmy 🙂 Moja ulubiona Aktorka. Choć w stosunku do tej Artystki to banalnie brzmi. Niedoceniona moim zdaniem. A gra tak, że ja nie mogę się napatrzeć na Nią. Pięknie mówi – wyraźnie i ten oryginalny głos. Jest tak subtelna i powtórzę się – z klasą… Bo słowo „z klasą” idealnie do niej pasuje. Magdalena Cielecka. Totalnie nielubiana na początku, doceniona przeze mnie po latach. Warto było.
A tu delikatne, takie czyste wykonanie:
EDIT (z 2015 r.): Jest jeszcze jedna aktorka do tych wyżej wymienionych. Wtedy nie wiedziałam o jej istnieniu, a dzisiaj to ona jest numerem jeden. Stana Katic. W aktualnych notkach więcej o niej, a tutaj wpis cały o aktorce: Stana Katic
Blog Remi 