What’s next?

Przeszło tydzień temu widzowie serialu „Castle” dowiedzieli się, że Stana Katic (Kate Beckett) nie zagra w kolejnym jego sezonie, jeżeli takowy powstanie. Obecnie trwa ósma seria serialu. Kontraktu nie przedłużono różnież z inną aktorką, Tamalą Jones (Lanie Parish), jednakże to zrezygnowanie ze Stany Katic wzbudziło wielkie emocje, ponieważ grana przez nią detektyw Katherine Beckett, to główna postać obok tytułowego Castle’a.

Serial w swym założeniu opowiadał o pisarzu, który został konsultantem na 12. Posterunku Policji w Nowym Jorku, gdzie stworzył duet doskonały z detektyw Kate Beckett. Kto ogląda lub ogladał serial, ten wie, że ta dwójka bohaterów na ekranie prezentowała niezwykłą chemię. W całej historii wcale nie chodziło o sprawy kryminalne, ale właśnie o relacje głównych bohaterów. To właśnie w głównej mierze tworzyło ten serial.

W wyniku różnych sytuacji, stało się jak się stało i stacja tłumacząc się cięciem kosztów, delikatnie mówiąc podziękowała Stanie Katic (i Tamali Jones) za dalszą współpracę. Nie są potwierdzone informacje czy powstanie sezon 9.

Fani serialu, a także zwolennicy talentu Stany Katic uważają, że lepiej zakończyć go na 8 serii. Ja jestem tego samego zdania, ponieważ, to co planuje stacja bez udziału Katic, nie będzie już zasługiwało na noszenie nazwy „Castle”. Bez Beckett Castle nie istnieje – zarówno serial, jak i postać pisarza na tym utraci. Cokolwiek zrobią, moja przygoda skończy się na ósmym sezonie – liczę, że twórcy będą umieli z klasą i godnie zamknąć ten serial. Dla widzów. Dla aktorów. Dla tych, którzy przez 8 lat związali się z serialem.
EDIT [z 13 maja 2016]: oficjalnie wiadomo, że serial Castle zakończy się na ósmym sezonie. Uff. Bez Stany, to nie byłoby to samo 🙂

A Stana Katic obchodzi dziś 38. urodziny (i świętuje pierwszą rocznicę ślubu). All the best!

„For Lovers Only” (Tylko dla kochanków)

Trochę o filmie

For lovers only to amerykański czarno-biały melodramat, reżyserowany przez Michaela Polisha. Główne role zagrali: Mark Polish (Yves) i Stana Katic (Sofia). Akcja filmu rozgrywała się we Francji, głównie w Paryżu, ale też w Nicei i Marsylii.

Yves jest fotografem, który przebywa służbowo w Paryżu. Do miasta przylatuje również w sprawach służbowych Sofia. Oboje już wcześniej spotykali się we francuskiej stolicy. Przypadkowe natknięcie się na siebie powoduje, że oboje udają się w podróż: od Normandów po Saint-Tropez, ale także w podróż w głąb siebie i tego, co ich łączy. Ich radość przeplata się z poczuciem winy powodowanym zdradą swoich małżonków. Cierpienie towarzyszy każdej, wydawałoby się beztroskiej chwili zakochanych…

Odbiór filmu

Nie jestem miłośniczką melodramatów i do tego jeszcze czarno-białych. Jak więc trafiłam na „For lovers only”? Za sprawą Stany Katic. Ze względu na jej udział sięgnęłam po ten tytuł. Był to pierwszy film z jej udziałem, który obejrzałam. Nie zawiodłam się – zarówno na aktorce, jak i na filmie.

Film jest… trudny? Nie wiem czy to odpowiednie określenie, ale ja go tak odbieram. Ciągle myślę o tym, co zobaczyłam: trudną miłość, która nie ma prawa (a może właśnie ma?) się wydarzyć. Miłość, która przynosi chwilowe ukojenie i radość, by później zadać ból i cierpienie, ale taka właśnie jest.
Bohaterowie powracają do siebie wciąż i wciąż. Krążą wokół siebie, choć każde ma swoje życie i małżonka, to tak naprawdę żyją dla tych chwil w Paryżu. Dają się porwać tej miłości, mimo że rani ich tak bardzo…

Zbyt bolesne emocje wywołuje przyglądanie się tej historii – przynajmniej u mnie, jako widza. Czasem chce się krzyknąć do bohaterów, żeby dali sobie spokój, a po chwili jednak, że powinni zostać razem. Całkiem prawdopodobne, że przy kolejnym oglądaniu inne odczucia będą mi towarzyszyły. Na pewno też zaobserwuje coś, czego nie dostrzegłam za pierwszym razem.

I chociaż od obejrzenia filmu upłynęło prawie pół roku, to nadal emocje się pojawiają, kiedy sobie przypominam o czym był. Wiem, że kiedyś wrócę do „For Lovers Only” – dla Stany, dla pięknych zdjęć, dla całej historii, ale jeszcze nie teraz…

O początkach z serialem Castle…

Znów mnie nie było tutaj przez czas jakiś. Albo jest tak, że nic się ciekawego nie dzieje, albo tyle, że nie ma chwili na nic.

Grudzień, to przede wszystkim Święta i przywitanie Nowego Roku. Nic nadzwyczajnego. Rodzinnie i spokojnie. Postanowień na Nowy Rok nie robiłam bo po co mam się później dołować, że nie dotrzymałam? 😉 Najważniejsze, żeby nie był gorszy od poprzedniego i przyniósł wiele radości.

Znowu mnie wciągnął serial. Ale tak totalnie. Niewinnie się zaczęło od przypadkowo obejrzanego pierwszego odcinka w TV. Zainteresowałam się, bo lubię seriale kryminalne, a ten był inny od całej reszty, bo dodatkowo z dużą dawką humoru.

Castle. Początkowo to właśnie tytułowy bohater i jego sposób bycia sprawiały, że z zainteresowaniem siadałam codziennie przed telewizorem. Serial opowiada o pisarzu, który zostaje wezwany przez detektywów nowojorskiego Wydziału Zabójstw na przesłuchanie w związku z popełnionym morderstwem, które zostało odwzorowane na jednej z jego książek kryminalnych. Richard Castle jest zafascynowany sprawą i postanawia pomóc detektywom w rozwikłaniu zagadki. Okazuje się bardzo pomocny i dzięki swoim znajomościom z burmistrzem zostaje włączony do zespołu detektywów, ponieważ w jego głowie zrodził się nowy pomysł na kolejną książkę… pan pisarz chce wzorować nowego bohatera na skutecznej pani detektyw Kate Beckett. Od tej pory będzie chodził za nią jak cień… (szybko okazuje się, że nie do końca) 🙂

Tytułowy bohater grany przez Nathana Filliona był „zapalnikiem” do mojego zainteresowania serialem. Z czasem jego sposób bycia zszedł na dalszy plan i zafascynowała mnie postać Kate Beckett, grana przez Stanę Katic. Ta kobieta ma niebywały talent. Przepięknie gra mimiką i gestem. Trzonem całego serialu są właśnie relacje pomiędzy tą dwójką: krnąbrnym, sławnym, rozrywkowym panem pisarzem Richardem Castle’m, a skuteczną w działaniu panią detektyw Kate Beckett. Polecam wszystkim, którzy lubią kryminały, ale nie tylko, bo to serial także rozrywkowy z pięknie rozwijającym się wątkiem miłosnym.

Labirynt… obojętności

Ostatnio wspominałam o filmie „Labirynt”, na który się wybierałam. Byłam. Film rzeczywiście w moim klimacie. Emocjonujący, trzymał w napięciu, choć momentami zdolność myślenia bohaterów była na niższym poziomie niż widza. Ale nawet to mi nie przeszkadzało. Hugh Jackman mnie nie zawiódł, jak zwykle. Świetnie zagrał swoją rolę. Druga genialnie zagrana postać to detektyw Loki, w którego wcielił się Jake Gyllenhaal. Miał w sobie to „coś”. Chociaż może niektórych drażnić, mnie intrygował.

W tytule umieściłam dwa słowa „labirynt” i „obojętność”. Trochę celowo, trochę nie. Pierwszy człon oczywiście nawiązuje do filmu, ale już z drugim słowem do czegoś innego.
Niepotrzebnie znów naraziłam się na brak nadziei… i obojętność. Skomplikowane to jest, jak nie wiem. Z tą nadzieją, to jest tak, że ją mam. Przez jakiś czas, dopóki nie zderzę się z obojętnością. Mówią, że nadzieja zawsze ostatnia umiera, tak też jest ze mną, bo mimo obojętności, moja nadzieja trwa jeszcze i zaczynam sobie tłumaczyć postępowanie innych. Zazwyczaj zaczyna i kończy się tak samo. Tak samo później boli. Boli brak jakiegokolwiek odzewu. Mija czas, ból zostaje stłamszony przez inne odczucia, uczucia… i potem znów zataczam koło. Dostaję nadzieję i sama ją sobie też daję, czuje że mogę wszystko, a potem znowu ta obojętność. I brak odzewu. Zaczynam sobie tłumaczyć, dlaczego tak jest. Znowu boli. Ale nie mam żalu. Jest mi żal i smutno, ale nie mam żalu do ‚Obiektu’. Nie mogłabym… nie umiałabym. Bo choć boli obojętność, to są chwile uśmiechu, radości, rozmowy i tego światła w oczach. Jak mogłabym mieć żal? Nigdy. Podziw, szacunek, uznanie, sympatia, nawet swego rodzaju miłość, ale nie żal… tylko ten ból. Nie umiem tak, żeby nie bolało. Bo to już nie jest to, co było w podobnych sytuacjach wcześniej. To coś więcej. Za dużo mojego serca w tym, zaangażowania i emocji. Dlatego boli.

„To jest mój czas, to jest mój teren…”

Nadszedł październik. Zimny i ponury, ale powoli chyba zmienia się w złotą, polską jesień. Nie lubię jesieni. Nie lubię szarych, zimnych i ponurych dni, które snują się niemiłosiernie… a z drugiej strony te barwy, które niesie ze sobą – złoto, czerwień, pomarańcz… tak to jesień.

Październik oznacza powrót na uczelnię, chociaż ja już w końcówce września powróciłam. Pocieszam się, że to ostatni rok. Niby się cieszę, ale czegoś będzie brak, zawsze tak jest. Na te jesienne i zimowe wieczory zaopatrzyłam się w książki i filmy, do tego trzeba się ostro brać za pisanie magisterki.

W kinach ostatnio znów Hugh Jackman, także obowiązkowa wizyta się szykuje na film „Labirynt”. Film w moim guście – czy na 100% okaże się jak już obejrzę 🙂

Miałam napisać coś o ludziach, którzy lubią prowokować i niszczyć innych głupimi aluzjami, ale stwierdziłam, że chyba nie warto się tym zajmować. Zaufanie do drugiej osoby, to bardzo dużo. A ja ufam. Tylko przykro, jak ktoś rzuca oskarżenia wobec osoby, której się ufa, w którą się wierzy i co do której ma się pewność, że nie jest niczemu winna – jest tylko ofiarą, która w dodatku nie może się bronić (inna sprawa, że nie musi, bo nic nie zrobiła). Ale jak z czymś takim walczyć?

Poniżej link do wersji disco mojej ulubionej piosenki Kabaretu Hrabi Weselny potwór potocznie zwanej – ciocia Ela 🙂 Kocham od pierwszego usłyszenia ponad rok temu. Nie mogę się oderwać od słuchania, mimo że wersja na występach jest znacznie lepsza moim zdaniem, mniej disco, bliżej… hm, rocka? W każdym razie „na żywo” jest mocniej i bardziej. I do tego na występach jest tańcząca ciocia Ela, śpiewająca świetnym głosem Aśki Kołaczkowskiej! 😉

https://www.youtube.com/watch?v=1RA-Bs-r5is

W imię…

O filmie będzie. Czekałam aż „W imię…” pojawi się w kinach. W sobotę zdecydowałam się pójść i obejrzeć. Jakie były powody? Po pierwsze Andrzej Chyra, po drugie zdobyte nagrody na Gdynia – Festiwal Filmowy.

Cóż mogę napisać o tym, co zobaczyłam? Tyle, że film mam nadal w pamięci, że był moim zdaniem bardzo dobry, z cudownymi zdjęciami, piękną muzyką, genialną grą Andrzeja Chyry, świetnym Łukaszem Simlatem i charakterystycznym Tomaszem Schuchardtem w roli Blondyna.

Polska wieś, gdzieś z dala od „wielkiego i lepszego świata”. Młodzi chłopcy, którzy nie radzą sobie ze swoimi problemami, wychowawca też pogubiony, jego nieszczęśliwa żona Ewa i w końcu ksiądz Adam. Wszystkich ich łączy jedno – samotność. To był moim zdaniem film właśnie o samotności. I o tym, co ‚w imię’ czegoś czego pragniemy, ‚w imię’ odrobiny szczęścia, uwagi, miłości, bliskości jesteśmy w stanie zrobić. Film o tym, co ci ludzie czasem czynili ‚w imię’ braku akceptacji, braku zrozumienia, swego pochodzenia…

Kilka pięknych symbolicznych scen. Rozmowa księdza z siostrą, kazania, bieganie jako pokuta i procesja – scena kulminacyjna, w której wszyscy idą razem, a jednak osobno. W tej scenie ksiądz Adam niesie swój krzyż, sam. Każdy z idących w procesji samotnie zmaga się ze swoim krzyżem.

A tutaj piosenka ze sceny procesji…

Urlop

Od poniedziałku urlop! Wakacje się kończą, a ja zacznę swój odpoczynek… na dobry początek trzydniowa wyprawa do Gdańska. Liczę na brak deszczu i dobrą zabawę (to drugie mam zagwarantowane – Festiwal Hrabi, pogoda niestety i tak zrobi co będzie chciała).

Ponad miesiąc minął od ostatniego wpisu, a ja mam za sobą obejrzanych kilkanaście filmów, z tego 11, w których wystąpiła Magdalena Cielecka. W ogóle z Jej udziałem obejrzałam wszystko do czego miałam dostęp, a jest tego 27 pozycji… w każdej roli genialna, niepowtarzalna, z klasą i charyzmą. Gra tak, że patrzę na Nią i wierzę w emocje, które pokazuje, że nie są one tylko i wyłącznie odegrane. Ona „przepuszcza” przez siebie to, co czuje postać i po prostu ja Jej wierzę… Genialna rola w „Bez tajemnic”. Piękny film „Wenecja”.

Nadrobiłam kilka filmów, które chciałam obejrzeć od dawna: „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” z genialną kreacją Andrzeja Chyry, „Wesele” Smarzowskiego, „Miłość” z Dorocińskim i Julią Kijowską. Poszłam za ciosem i obejrzałam kilka filmów z Andrzejem Chyrą: wcześniej widziany „Komornik”, „Dług” i „Symetria”. Te dwa ostatnie genialne. I po raz kolejny przekonuję się, że do pewnych rzeczy trzeba dorosnąć, tak jak ja dorastałam do tego, aby docenić Magdalenę Cielecką i Andrzeja Chyrę. Lepiej późno niż wcale. Plus z tego taki, że teraz, gdy nic nie ma w TV, ja mam mnóstwo pozycji do oglądania. Nadrobiłam „Pitbulla”, „Defekt”, jestem w trakcie „Paradoksu” z Bogusławem Lindą. Bardzo ciekawie zrobiony serial, szkoda że niedoceniony.

One night in Bangkok

Ale ten lipiec mknie… wraz z pierwszym weekendem zakończyłam czwarty rok studiów. Miałam go przypieczętować występem Hrabi w Kołobrzegu, ale dzień przed okazało się, że nici z tego, bo odwołano… pierwszy raz w życiu odwołali mi wypad i mam nadzieję – ostatni.

Do urlopu jeszcze długa droga, czas zabijam czytaniem (prawdziwy szał – w pracy 4 osoby czytają tę samą książkę) i oglądaniem. Teraz na tapecie „Trzeci Oficer”. Stwierdzam, że „Oficer” był genialny i jak Borysa Szyca nie trawię, tak jeszcze w „Oficerze” grał świetnie, potem chyba „sodówka” i te sprawy. Sama siebie zaskoczyłam, gdy oglądając drugi odcinek „Oficera” pojawił się Andrzej Chyra i cholernie mi się spodobał! Chodzi o to jak grał, o świetną postać. I żal, że go uśmiercili, bo to jedna z lepszych postaci, no i bardzo dobry aktor. Do teraz się sama do siebie uśmiecham na wspomnienie Krzysztofa Rysia… Małaszyński z tym swoim brutalnym spojrzeniem też daje radę. Niestety, im dalej – tym gorzej. Tendencja spadkowa. Myślałam, że „Oficerowie” bardziej skupią się na postaciach Kruszona i Granda, ale oni odeszli na dalszy plan – żal, bo relacje między nimi stanowiły ciekawy wątek. Obejrzę do końca – a zaczęłam ze względu na Magdalenę Cielecką (jako Rita – genialna).

A to mi w głośnikach ostatnio przygrywa… sama nie wiem, co mnie wzięło, bo to stare, ale lubię to wszystko co w refrenie można usłyszeć… ta melodia, rytm i głosy…

https://www.youtube.com/watch?v=c0i16ELBqYg

Czytanie, oglądanie i słuchanie

Biegnie ten czas… kiedy nie trzeba.

Nic szczególnego się nie wydarzyło, praca – studia i tak dzień w dzień. Czas wolny, jeśli taki mam umilam sobie czytaniem, oglądaniem i słuchaniem.

Czytanie: na tapecie wciąż „Nędznicy” Victora Hugo. Moje wydanie ma 2 tomy – prawie połowa drugiego tomu za mną. Zaczęłam też czytać „Pięćdziesiąt twarzy Grey’a” – znajomi mi polecali. Jestem w połowie książki i sama nie wiem, co mam myśleć. Szybko się czyta, bo prostym językiem jest pisane, zbyt prostym i cholernie miejscami irytujące i powtarzające kwestie bohaterów… zaczęłam to skończę, szczerze spodziewałam się czegoś lepszego.

Oglądanie: w dalszym ciągu „Na krawędzi”. Przystopowałam trochę z oglądaniem, bo chcę się dłużej nacieszyć 😉 ‚zapchałam’ sobie czas serialem „Przystań” – zaczęłam oglądać tylko i wyłącznie ze względu na Marka Bukowskiego (takie moje małe prywatne odkrycie aktorskie) w obsadzie, ale serial okazał się całkiem, całkiem.

„Uwikłanie” – to polski film z 2011 roku, oczywiście z rolą Marka Bukowskiego. W moim guście, także jestem zadowolona 😉 W planach mam 3 stare filmy, w których ów pan Bukowski zagrał: „Nad rzeką, której nie ma”, „Kawalerskie życie na obczyźnie” i „Pożegnanie z Marią”.

Poza Markiem Bukowskim, byłam w kinie na filmie „Oszukane”, z fabułą nie ma co dyskutować, bo życie ją napisało. Wzruszająca i piękna rola Katarzyny Herman, jako matki, której dziecko podmieniono. Pięknie pokazała emocje odrzucenia, poczucia samotności, bezradności i miłości.

Słuchanie: Kings of Leon. Nie żadne „Use somebody”, ale wkręt na „Closer” – kocham takie śpiewanie. Drugą piosenką wałkowaną jest „Sex on fire”.

„Now you’re broken-hearted…”

Tytuł nie przypadkowy. Ale do tego dojdę.

Od końca lutego na antenie Polsatu emitowany jest serial „Na krawędzi”. Choć zwiastuny zachęcały mnie fabułą i obsadą (zwłaszcza Marek Bukowski, Przemysław Sadowski), to nie zaczęłam go oglądać. Przypadkiem widziałam kawałek pierwszego odcinka w telewizji internetowej i wiedziałam, że prędzej czy później obejrzę serial. Skusiłam się po dwóch miesiącach – i tak w ciągu dwóch wieczorów obejrzałam wszystkie dotąd dostępne odcinki. W końcu serial inny niż reszta pokazywanych w TV. Historia, która zamknie się w 13-stu odcinkach i nie będzie niepotrzebnie rozciągana (chociaż żal, że to tylko 13 odcinków). Niebanalna fabuła, świetna obsada aktorska, ciekawie zaprezentowane postaci, piękna muzyka i dużo tajemnic… Wszystko mnie przyciąga w tym serialu. Mam wielką nadzieję, że gdy „Na krawędzi” dobiegnie końca, powstanie coś, co mu dorówna, a nawet przerośnie… liczę na to. Dosyć tasiemców w telewizji.

Zostawiam niezwykły utwór z serialu, z którego pochodzi wers cytowany w tytule notki: