Roxette. Tourism – Songs From Studios, Stages, Hotelrooms & Other Strange Places.

Tourism (pełny tytuł: Tourism – Songs From Studios, Stages, Hotelrooms & Other Strange Places) – czwarty album studyjny szwedzkiego duetu Roxette wydany
28 sierpnia 1992 roku. Jak to określili Per Gessle i Marie Fredriksson, jest to „album
z trasy – znalazły się na nim piosenki nagrane w studio, na koncertach, w pokojach hotelowych i innych dziwnych miejscach”.

Album otrzymał mieszane recenzje w amerykańskich publikacjach, a kilka z nich myliło się co do jego koncepcji i błędnie opisywało go jako zawierający tylko pięć wcześniej niepublikowanych utworów. Niemniej jednak album był komercyjnym sukcesem w Europie i uzyskał certyfikat platyny w wielu krajach. Sprzedaż płyty wyniosła 6 milionów egzemplarzy.

Recenzja dla Billboard była komplementem dla albumu za porzucenie „blichtru produkcyjnego”. W innej podkreślono, jak silny jest szwedzki duet, nawet bez korzyści płynących z produkcji studyjnej. Pochwalono ponownie nagraną wersję It must have been love, w której można usłyszeć 45 tysięcy fanów z Chile śpiewających w tle. Autor recenzji dodał, że album pokazuje czym jest prawdziwy kunszt popu. Porównał płytę do Joyride, pisząc, że obie zawierały bardzo mało wypełniaczy.

Z kolei w Los Angeles Times chwalono wokal Marie Fredriksson. Autor pisał o niej jako o jednej z najlepszych i najbardziej niedocenionych wokalistek popowych. Dodał też, że materiał z płyty Tourism jest poniżej możliwości wokalnych i talentu Marie.

Płyta Tourism została opisana przez Roxette jako album z trasy, […] a nie album na żywo. Składa się z piosenek nagranych przez zespół w różnych lokalizacjach podczas trasy Join the Joyride! World Tour 1991/92.
Pomysł polegał na tworzeniu i gromadzeniu materiałów w drodze; nagrywaniu naszej muzyki w różnych środowiskach w różnych częściach świata; wykorzystywaniu emocji i energii zespołu podczas takiej trasy – wyjaśniał duet Roxette.

Płyta zawiera kilka nagrań na żywo, w tym wersje The Look i Joyride zaczerpnięte z występu z 13 grudnia 1991 r. w Sydney Entertainment Centre, a także akustyczną wersję utworu Things Will Never Be the Same z koncertu w listopadzie 1991 roku w Zurychu.

Tourism była pierwszym i jedynym albumem Roxette (do czasu pojawienia się Charm School w 2011 i Good Karma w 2016), który nie zawierał żadnego materiału skomponowanego przez Marie Fredriksson. Stało się tak, ponieważ podczas trasy Join the Joyride! World Tour 1991/92 Marie pracowała nad solowym materiałem. Wydała swój czwarty szwedzki album solowy Den ständiga resan, zaledwie pięć tygodni po wydaniu płyty  Tourism.

O piosenkach

How Do You Do!

Nagrano w studio Tits&Ass w Halmstad (kwiecień 1992);  studio EMI w Sztokholmie w maju 1992 r.

Pierwszy singiel promujący płytę. Piosenka odniosła komercyjny sukces, będąc numerem jeden krajowych list przebojów w Norwegii i Hiszpanii. Osiągnęła również drugie miejsce w kilku krajach, w tym w Austrii, Belgii, Finlandii, Niemczech, Holandii, Szwecji i Szwajcarii.

Bardzo pozytywna piosenka. Skoczna, rytmiczna i od razu pobudza do zabawy. Fajna gitara elektryczna w tle no i perkusja. Super duet Marie i Pera – prowadzą ze sobą tutaj świetny dialog. Trzeba do tego koniecznie oglądać teledysk, w którym Per gra takiego sztywniaka, a Marie próbuje go trochę rozruszać – zabawne video, pełne radości, jak sama piosenka. Wybranie jej na singiel, to był świetny pomysł, do tego idealnie się sprawdzała na koncertach.

Did it ever make sense to you to say bye bye bye?

Wers z tego skocznego refrenu, niedawno zyskał inny wydźwięk, no ale nie zmienia to tego, że kawałek jest bardzo energetyczny.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Fingertips

Nagrano w studio Nas Nuvens w Rio de Janeiro w maju 1992 r.

Trzeci i ostatni singiel promujący album. Jest to duet Marie i Pera, bardzo przyjemny w brzmieniu, delikatny. Ich głosy uzupełniają się w refrenach, zwrotki natomiast śpiewają osobno. Przez cały utwór wyraźnie słyszalna jest gitara, a to już dla mnie ogromny plus.

Then she runs her fingertips through your hair
Your life has just begun
Her fingers, they are everywhere
You’re floating light like air leaving the ground
and she shines on just like the sun

Do piosenki powstał również teledysk, który ujrzał światło dzienne 26 stycznia 1993 r. Utrzymany jest w czarno-białych kolorach i lubię go bardzo, bo Per z Marie mają fajne stylówki w nich. Do tego widać u Marie ciążowy brzuszek. Jedyne co mi się nie podoba w teledysku, to zmieniony aranż piosenki. Ta na płycie jest zdecydowanie lepsza, ale moją ulubioną jest wersja akustyczna z MTV Unplugged z 1993 roku.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

The Look (Live in Sydney)

Nagrano podczas koncertu w Sydney Entertainment Centre, 13 grudnia 1991 r.

Piosenka dobrze znana z płyty Look Sharp! Jednak jak to na żywo – jest inna. Przede wszystkim słychać w tle klaszczącą i śpiewającą publiczność. Uwielbiam gitarę elektryczną. Oczywiście w wykonaniu koncertowym nie może zabraknąć interakcji artystów z publicznością. Od około drugiej minuty zaczyna się charakterystyczna gitarowa przygrywka, każdy kto oglądał koncerty wie, że w tamtym momencie obok siebie stało czworo muzyków z gitarami, w tym Per i Marie (później Marie już przestała grać na gitarze, ale wciąż była obecna wśród muzyków w tym momencie), stąd później słychać ten aplauz z widowni. Następnie kolejny charakterystyczny dla koncertów moment, czyli pauza, gdzie na chwilę milknie muzyka i Marie zaczyna słynne „na na na na”, zwykle tutaj następuje seria powtórzeń tej kwestii przez publiczność. Koncertowo jest to bardzo udany utwór, angażuje publiczność do wspólnej zabawy i śpiewania, rozgrzewa zarówno zespół jak i fanów. Na tej trasie piosenka śpiewana była jako bis, czyli już na zakończenie koncertu, ale wcześniej otwierała występy duetu.

The Heart Shaped Sea

Nagrano w Ocean Way Recording w Los Angeles w marcu 1992 r.
Akustyczne gitarowe brzmienie. Bardzo delikatnie płynie muzyka, duet też z taką delikatnością śpiewa – Per rozpoczyna, w drugiej zwrotce śpiewa już z Marie i podkreślę po raz kolejny, że ich głosy ładnie brzmią razem ze sobą. Tekstowo też bardzo ładna piosenka. Naprawdę za mało mieli takich utworów – delikatnych, spokojnych, w których razem śpiewali.

Babe it’s time
to look me in the eyes,
time to say goodbye,
it’s clear to me.
And this time
I won’t let you down,
you can turn around,
I’ll set you free.

The Rain

Nagrano w studio EMI w Sztokholmie w czerwcu 1992 r.

Kocham tę piosenkę. Kolejny przykład na to, jak świetnym tekściarzem jest Per. Naprawdę kawał świetnej roboty tutaj wykonał. Piosenka szyta na miarę Marie, zdaje się idealnie do niej pasować, nie tylko pod względem muzycznym, ale właśnie i tekstowo (choćby już pierwsze wersy:
Zostałam wychowana w północny sposób
A mój ojciec nosił północne imię
Wypłakałam swoje w strugach deszczu
I pora roku zmieniła się w kolejną
Znalazłam serce jasne jak poranne słońce
Dotknął moich ust, tak delikatnie, czubkami swoich palców…

Tłumaczenie na polski nie odda piękna tego tekstu  ❤️️
To, co uwielbiam u Roxette, to oczywiście słyszalne brzmienie gitar i klawiszy w tle.

Tak Per opowiadał o piosence: Zawsze mi się podobała, ma to „nagromadzenie”… rośnie, rośnie, rośnie – aż umierasz… Jej DNA sprawiło, że Roxette brzmiał jak Roxette. Piękne. Marie, oczywiście, wykonała świetną robotę, czyniąc ją później tak spektakularną w studio. Duże piosenki potrzebują wielkich głosów!

Nie sposób się z nim nie zgodzić. To jest big song. Dołożenie do niej głosu Marie, czyni ją jeszcze większą.

I was raised the northern way
and my father had a northern name,
I did my crying out in the pouring rain.
And a season turned into another one,
I found a heart bright like the morning sun.
He touched my lips, so softly, with his fingertips.

But I kept the rain
falling down on me
all the time, all the time.
I kept the rain
falling down on me
all the time, all the time.

And some things in life won’t ever change,
there’s a smell of a rusty chain
and of love disappearing like an aeroplane.

I’ve kept the rain
falling down on me
all the time, all the time.
I’ve kept the rain
falling down on me
all the time, all the time, all of the time.

Keep Me Waiting

Nagrano w studio EMI w Sztokholmie w maju 1992 r.
Ciut mocniejsze brzmienie się pojawia, wyraźnie słychać elektryczną gitarę. Jest to solówka Pera, Marie w tle jest słyszalna. Przyjemny kawałek, bardzo lubię refren i to jak głos Pera w nim brzmi.

It Must Have Been Love (Live in Santiago/studio Los Angeles)

Część występu na żywo nagrano 25 kwietnia 1992 r. w podczas koncertu na stadionie w San Carlos w Santiago. Owe intro zostało później wykorzystane do nowej wersji studyjnej piosenki, którą nagrano w marcu 1992 r. w Ocean Way Recording w Los Angeles. Na płycie połączono wersję studyjną z marca i dodano do niej początkowy fragment z koncertu z kwietnia 1992 r.

Przepiękna wersja chyba najsłynniejszej ballady Roxette. Kocham to wykonanie. Uwielbiałam kiedy Marie sama zaczynała na koncertach tę piosenkę. Tutaj wyszła na scenę i przygrywała sobie na klawiszach, podczas gdy 45 tysięcy fanów robiło jej za chór… coś niesamowitego. Jej głos brzmiał jak dzwon! Dała nawet fanom wyśpiewać kilka wersów. Super. I ta jej wokaliza po refrenie, a potem to jak jeszcze przez chwilę pięknie gra na klawiszach. Magia. Marie świetnie grała na fortepianie, jak dla mnie za mało na koncertach to wykorzystywali.

Druga część piosenki to już wersja nagrana w studio, co słychać – nie ma takiej mocy, ale jest równie piękna. Klawisze zeszły na dalszy plan, choć nadal je słychać, ale na prowadzeniu jest perkusja i gitara. Świetna alternatywa od studyjnej znanej wszystkim wersji tej piosenki. Bardzo często słucham tej – szczególnie ze względu na tę pierwszą część z koncertu na żywo. Marie miała tę umiejętność, że jej wykonania koncertowe przebijały te studyjne.
Lubię też tutaj na koniec piosenki gitarową przygrywkę.

Świetnie, że w Barcelonie w 2001 zarejestrowano wersję tej piosenki z samą Marie. Tylko ona i klawisze, nikogo więcej. Poza śpiewającą i krzyczącą publicznością. Słynne I love you, Marie też się tu zarejestrowało.

Cinnamon Street

Nagrano w studio EMI w Sztokholmie w kwietniu 1992 r. i w studio Medley, 6 lipca 1992 r. w Kopenhadze.

Jest to piosenka śpiewana przez Pera, natomiast istnieje również wersja z wokalem Marie (znalazła się na reedycji płyty z 2009 r.).

Podoba mi się brzmienie gitary. Glos Pera, jak to głos Pera – no nie jest to wokal wybitny, ale ma w sobie coś. W tle udziela się jednak Marie, robi mu wokalizy, więc jakoś to brzmi.
Nie polubiłam tej piosenki po pierwszym wysłuchaniu i potem do niej nie wracałam. Per też twierdzi, że nie lubi żadnej z tych wersji, po prostu nie był to odpowiedni czas na tę piosenkę.

Taka tam pioseneczka, można odsłuchać, ale nie zostaje w głowie, chociaż naprawdę gitara mi się tam podoba. Wolę chyba jednak wykonanie Marie, z prostej przyczyny – ona umie śpiewać 😛 Perowi tej umiejętności nie odbieram, no ale ona lepiej brzmi, nawet w piosence, która opowiada o jakiejś przeszłości Pera. Głos Marie ma tu rockowe brzmienie, słychać, że śpiewa z lekkością bez wysiłku, natomiast w tej wersji z płyty, jest kilka momentów, gdzie Perowi coś sprawiało trudność.

Never Is a Long Time

Nagrano w pustym nocnym klubie The 150 w São Paulo,16 maja 1992 r.

Jedna z perełek na płycie. Solówka Marie w dodatku śpiewana na żywo, bez żadnych poprawek studyjnych! Nigdy wcześniej Roxette nie zarejestrowało tej piosenki. Ta z nocnego klubu jest pierwszą nagraną (poza demo). Per opowiadał, że wersja z tej płyty to jeden z najlepszych występów wokalnych Marie.

Dokładnie tak. Cudowne klawisze razem z gitarą (czyli moje ukochane dwa instrumenty w duecie). Trzecim jest głos Marie. Czy mogę chcieć więcej? Tak, dobrego tekstu i emocjonalnego wykonania. I mam to wszystko w tej jednej piosence. Per znów pokazał tutaj swój talent literacki i kompozytorski. Marie to uzupełniła wokalem. Diamencik. ❤️️
Pamiętam, że jak przesłuchiwałam całą płytę, to piosenka mi się spodobała, ale nie od razu coś we mnie poruszyła. Dopiero słuchając jej wieczorem, w samochodzie, w trakcie podróży uderzyło mnie, jak piękny jest to utwór. Potem nie mogłam się od tego uwolnić przez kilka dni.

You build it up and tear it down,
there’s no reason to follow you.
You left the song without a sound,
you left the story I made for you.
Softly angels bow and cry in the stillness of the night.

Never is a long time – goodbye.
No answers for the asking.
It’s a long time – goodbye.
No mercy for the aching.
It’s a long time – oh I see no light on the forsaken.
Never is a long time – goodbye.
Let’s spend the night when this dream has come to an end.

Sometimes you laugh,
sometimes you cry, and yes,
I’ve cried over you.
You’ve left me blind in paradise.
You’ve left me hungering for the touch of you.
Snow white angels run and hide in the blackness of the night.

Never is a long time…

Każdy wers, każde słowo tej piosenki jest przepiękne. Marie z kolei śpiewa tak, jakby to właśnie tam, w tym pustym nocnym klubie w Sao Paulo, to wszystko się jej przydarzyło. Jakby to tam, w tamtym momencie, ktoś ją porzucił, a ona pełna bólu i żalu, opowiada swoją historię.
Dodatkowo biorąc pod uwagę, to co zdarzyło się prawie 3 miesiące temu, ten tekst zyskuje kolejny mocny wydźwięk. Bo jedno jest pewne. Marie zostawiła piosenki bez dźwięku i historie, które Per dla niej stworzył. I te, które mógł jeszcze stworzyć…
Zupełnie inaczej podchodzi się też do tych słów w refrenie, gdzie Marie śpiewa o utracie miłości, a wydaje się, że to idealnie opisuje uczucia fanów, po jej odejściu.

Never is a long time – goodbye.
No answers for the asking.
It’s a long time – goodbye.
No mercy for the aching.
It’s a long time – oh I see no light on the forsaken.
Never is a long time – goodbye.
Let’s spend the night when this dream has come to an end.

Nie ma odpowiedzi dla pytających. I miłosierdzia dla cierpiących. Ani światła czy nadziei dla porzuconych czy zapomnianych. Jest tylko goodbye.
Nie mówmy „żegnaj”, lecz „do widzenia”. Bo wciąż wierzymy w spotkanie.

Silver Blue

Nagrywano w studio EMI w Sztokholmie we wrześniu 1987 r., w maju 1988 r. i kwietniu 1992 r.

Jest. Nareszcie piosenka, w której głos Pera brzmi głęboko i nisko, tak jak lubię. Kolejny spokojny i piękny duet Pera i Marie. Podzielili się piosenką po połowie – Per zaczyna, Marie natomiast śpiewa drugą jej część. Razem kończą utwór wspólnie śpiewając refren. O głosie Marie już sporo różnych rzeczy napisałam, ale gdy coś jest tak cudowne, to nie sposób o tym nie wspominać. Potrafiła samym brzmieniem głosu dotknąć coś głęboko w człowieku. Dobrze ich słyszeć na tej płycie w kolejnym duecie.

Lubię takie klimatyczne piosenki i nic na to nie poradzę. Są piękne.

I’ve turned into The Broken One who lost the inspiration.
I want to give you all my love like water to a blood red rose.
The Passion – I can’t deal with her.
The Pain – well, I can do without him.
And this is like the milky way, an ocean that only grows and grows.

Here Comes the Weekend

Nagrano w Buenos Aires, w hotelu Alveat Palace, w pokoju 603, 4 maja 1992 r.

Po pierwsze, to co bardzo mi się podoba to akustyczne brzmienie tej piosenki. Cudowna gitara na początku.
Kiedy Marie i Per nagrywali w hotelu tę piosenkę, ich perkusista Pelle Alsing nie miał przy sobie perkusji, więc użył walizek Pera. Zabrzmiało to świetnie! I tak zostało na płycie, także to nie perkusję słychać, ale walizki 😛 Na nagraniu MTV Unplugged również użyto walizek, co można obejrzeć. Efekt świetny!

Bardzo fajny duet Pera i Marie, zwłaszcza mając na uwadze, że grali to po prostu siedząc w hotelowym pokoju, a brzmi jak wypuszczone ze studia! Pod koniec piosenki słychać, jak reszta zespołu bije brawa Marie i Perowi, nawet coś tam w tle brzęczy (sztućce jakieś czy może to, czym uderzano o walizki).

So Far Away (Tourism version)

Nagrano w Buenos Aires, w hotelu Alveat Palace, w pokoju 603, 4 maja 1992 r.

Fajnie słucha się takich nagrań niestudyjnych – tuż przed piosenką słychać jak Per woła hallo?, a Marie coś po szwedzku odpowiada 😛

Potem już wchodzą klawisze i głos Marie, po czym dołącza akustyczna gitara. Tę piosenkę już opisywałam przy okazji płyty Pearls of passion – że była pierwszą z tej płyty, którą usłyszałam i w ogóle jedną z pierwszych (oprócz hitów), którą poznałam. Wywarła na mnie duże wrażenie. Ta wersja tak samo, ponieważ jest tu minimalizm, który lubię. To głos jest najważniejszy. Głos i siła jego przekazu. A jest co przekazywać, bo tekst Pera jest bardzo dobry, a Marie jak to Marie – nie odśpiewuje bezmyślnie, ale wczuwa się w to, co śpiewa. Obie wersję bardzo, bardzo lubię.

Come Back (Before You Leave)

Nagrywano w studio EMI w Sztokholmie w kwietniu i maju 1990 r.

Smyczki! Smyczkowy początek, ach! ♥ Super.
Piosenka nagrana na płytę Joyride, ale już nie wystarczyło miejsca. Tak, jak w przypadku The look i Don’t Believe In Accidents, Per też przy tej piosence uczył się obsługi nowego syntezatora. A jak najlepiej się uczyć? Pisząc piosenkę! I tak powstał utwór. Potem Per dodał w studio owe smyczki, które słychać na płycie na początku oraz partie gitarowe Clarence’a i Jonasa, które słychać na końcu piosenki.

Wersja Roxette z wokalem Marie brzmi świetnie!- opowiadał Per.

Jak zwykle się z nim zgadzam, chociaż słuchałam wersji demo w wykonaniu Pera – dobrze, że pozbył się nadmiaru syntezatora, dodał smyczki i gitary, ale jego głos w refrenie bardzo fajnie brzmi! Piosenkę śpiewa Marie, Per udziela się w końcówce, ale powiem, że ciekawie mogło brzmieć, gdyby jeden refren zaśpiewał Per, tak jak na demo.

Never looked back on a love affair.
I never spent minutes on history,
it made me sad,
it made me so sad.
And in no time no time at all
a change has begun and the name is You,
I feel strange,
you’ve made my life strange.
Cos baby when you get close to me
I say there’s a certain chemistry.

Come back before you leave.
I haven’t got room for a broken heart.
Come back before you leave.
You shouldn’t go at all, you shouldn’t go at all.

Things Will Never Be the Same (Live in Zürich)

Nagrano podczas koncertu w Zürichu, w Hallenstadion, w listopadzie 1991 r.

Akustyczna wersja, którą uwielbiam. O piosence można poczytać przy wpisie o płycie Joyride, bo że to moja ukochana piosenka, tam właśnie pisałam.

Cieszę się, że mam aż trzy wersje jednej piosenki do słuchania. Ta jest bardzo podobna do wykonania z Sydney, z grudnia 1991 r.
Taki mieli wtedy zamysł na tę piosenkę – czyli Per i Marie sami na scenie i tylko jedna gitara akustyczna, na której Per przygrywał. Tych dwoje na scenie, jedna gitara, piękna piosenka i człowiek zapomina o całym świecie.
Bardzo bym chciała, żeby istniał cały koncert, gdzie są tylko we dwoje. Bez wzmacniaczy dźwięku, akustycznie, fortepian, gitara i mikrofony (nie liczę tu występu MTV Unplugged, bo tam był też band muzyczny). Taki jakiś maleńki, klubowy koncercik.
Właśnie takimi minimalistycznymi występami, z użyciem jednego-dwóch instrumentów, Marie i Per robili na mnie największe wrażenie. Marie właściwie, bo głównie ona tak występowała, ale tutaj jest ich piękny duet, w którym Per również się sprawdził. Cudowne jest to, że śpiewali tę piosenkę setki razy, a za każdym słychać w niej świeżość. Marie za każdym razem podchodziła do niej bardzo emocjonalnie, co sprawiało, że utwór na każdym koncercie brzmiał wyjątkowo i niepowtarzalnie.

Joyride (Live in Sydney)

Nagrano w Sydney Entertainment Centre, 13 grudnia 1991 r.

W tej piosence słychać istne szaleństwo. Per zagrzewa publiczność do wspólnej zabawy. Wraz ze słowami: In a wonderful balloon wśród widowni roznosi się okrzyk – właśnie wtedy spadły na nich ogromne kolorowe balony, które przez całą piosenkę były odbijane przez fanów. Często wiele z nich trafiało też na scenę. Świetny moment i pomysł na koncertową wersję piosenki! Polecam to obejrzeć na którymś z nagrań!

Mnóstwo dobrej zabawy, radości i wspólnego śpiewania – takie utwory to kwintesencje koncertów, bo angażują publiczność do wspólnej zabawy z artystami. Oczywiście kolejny znany moment koncertów to śpiewana przez fanów fraza:

Who rocks you like a baby!

Później Marie z Perem kilka razy zagrzewają publiczność do śpiewania refrenu.

Queen of Rain

Nagrano w studio EMI w Sztokholmie w czerwcu 1990 r.

Drugi singiel promujący płytę. Na Liście Przebojów Trójki piosenka zajęła szóste miejsce w grudniu 1992 roku.

Perełka tej płyty ❤️️
Królowa Deszczu, która musiała ustąpić miejsca na Joyride innej piosence (Perfect Day).
Chyba zaraz obok Things will never be the same, jest to moja ukochana piosenka (chociaż robi się ich naprawdę sporo już). Jednak Queen of Rain od samego początku stawiałam bardzo wysoko na mojej liście ulubionych piosenek Roxette.

Per znów spisał się na medal pisząc tekst i tworząc kompozycję (muzykę pisał razem z Matsem Persson’em). Jest piękna gitara. I jakiś instrument dęty – strzelam, że to może być obój – przepiękne brzmienie, podkreśla bardzo klimat piosenki i tekst, który Marie śpiewa.
No i Marie. Ja już naprawdę nie wiem, co mogę napisać o jej głosie, czego jeszcze nie napisałam. Tą piosenką wwierca mi się w duszę. Każdy wers piosenki, który Marie śpiewa – ja czuję.
Każde wykonanie tej piosenki na żywo było bardzo przejmujące. Marie często śpiewała ją z zamkniętymi oczami przez większość utworu, a to dowodziło, jak bardzo wczuwała się w nią i skupiała na tym, co chciała przekazać słuchaczom. Było to śpiewanie od serca.

Kocham cały tekst, ale jakoś szybko zapamiętałam tekst do drugiej zwrotki:

In that big old house
there are fifty beds
and one of them leads to your soul.
It’s a bed of fear,
a bed of threats,
regrets and sheets so cold.
All I knew your eyes so velvet blue,
I’ve been in love before, how about you?

Ciarki mam, jak Marie to śpiewa. Potem refren, w którym słychać w tle również Pera:

There’s a time for the good in life,
a time to kill the pain in life,
dream about the sun you queen of rain.

Coś pięknego. Śnij o słońcu, Królowo Deszczu. Na zawsze, nasza Queen of Rain.

Piosenka ma również teledysk, w końcu była singlem. Jest równie klimatyczny, jak cała piosenka. Kręcony w Normandii we Francji na skalistej wyspie Mont Saint-Michel. Per wspominał, że podczas kręcenia musieli uciekać przed falą, która nadciągała.

I jeszcze piękna końcówka:

Time went by as I wrote your name in the sky,
Fly, fly away, bye bye.

Leć, pa pa. Goodbye, Queen Marie.

Podsumowując, jest to bardzo dobra płyta. Doskonale rozumiem zamysł Marie i Pera na zrobienie albumu z trasy – nawet jeżeli jest tutaj kilka znanych już piosenek, to ich wersje są zupełnie inne niż na płytach wcześniejszych, bo grane są na żywo przed publicznością. Z kolei jeśli chodzi o nowe piosenki, to znalazły się tutaj również perełki, jak Queen of Rain, The Rain, Never is a long time. Płyta jest dowodem, że Roxette nawet bez zaplecza studyjnego było w stanie świetnie zagrać piosenki – czy to w klubie nocnym, czy hotelowym pokoju, z walizkami zamiast perkusji.